تو آیا دیده ای وقتی خطائی می کنی اما، /ته قلبت پشیمانی

و می خواهی از آن راهی که رفتی ، باز گردی 

نمی دانی که در را بسته او یا نه؟

یکی با اولین کوبه، به در ، آهسته می گوید:/ بیا ای رفته، صد بار آمده ، باز  آ

که من در را نبستم، منتظر بودم که بر گردی 
و هنگامی که می فهمی دگر تنهای تنهایی/رفیقی، همدمی ، یاری کنارت نیست

و می ترسی که راز  بی کسی را با کسی گوئی/یکی بی آنکه حتی لب گشائی

به آغوشی ،تو را گرم محبت می کند باعشق/تو آیا دیده ای /وقتی که بعد از قهر و بد عهدی

 به هنگامیکه بر سجاده اش با قامت شرمی/ به یک قد قامت زیبا، تو می آیی

 به تکبیری ، تو را همچون عزیز بی گناهی ، راه  خواهد داد

و می پوشاند او اسرار عیبت را /و از یاد تو هم ، بد عهدی ات را پاک خواهد کرد

جواب آن سلام آخرت را ، برتو خواهد داد/و با یک نقطه در سجده ، تو گویا باز هم ، در اول  خطی
خدا را دیده ای آیا ؟

لقمان در آغاز، برده خواجه ای توانگر و خوش قلب بود.ارباب او در عین جاه و جلال و ثروت و مکنت دچار شخصیتی ضعیف و در برابر ناملایمات زندگی بسیار رنجور بود و با اندک سختی زبان به ناله و گلایه می گشود، این امر لقمان را می آزرد اما راه چاره ای به نظر او نمی رسید، زیرا بیم آن داشت که با اظهار این معنی، غرور خواجه جریحه دار شود و با او راه عناد پیش گیرد.

روزگاری دراز وضع بدین منوال گذشت تا روزی یکی از دوستان خواجه خربزه ای به رسم هدیه و نوبر برای او فرستاد.

خواجه تحت تأثیر خصائل ویژه لقمان، خربزه را قطعه قطعه نمود به لقمان تعارف کرد و لقمان با روی گشاده و اظهار تشکر آنها را تناول کرد تا به قطعه آخر رسید، در این هنگام ....

خواجه قطعه آخر را خود به دهان برد و متوجه شد که خربزه به شدت تلخ است.

سپس با تعجب زیاد رو به لقمان کرد و گفت: چگونه چنین خربزه تلخی را خوردی و لب به اعتراض نگشودی؟!!

لقمان که دریافت زمان تهذیب و تأدیب خواجه فرا رسیده است، به آرامی و با احتیاط گفت: واضح است که من تلخی و ناگواری این میوه را به خوبی احساس کردم اما سالهای متمادی من از دست پر برکت شما، لقمه های شیرین و گوارا را گرفته ام، سزاوار نبود که با دریافت اولین لقمه ناگوار، شکوه و شکایت آغاز کنم.

خواجه از این برخورد، درس عبرت گرفت و به ضعف و زبونی خود در برابر ناملایمات پی برد و در اصلاح نفس و تهذیب و تقویت روح خود همت گماشت و خود را به صبر و شکیبایی بیاراست...
 
----------------------------------------------------------------------------------------
از زندگي هرآنچه لياقتش را داريم به ما ميرسد نه آنچه آرزويش را داريم...

بــه مــن تکيــه کــن!/مــن تمــام هستــي ام را/دامني مي کنــم تــا تــو ســرت را بــر آن بنــهي!

تمــام روحــم را/آغــوش مي ســازم تا تــو در آن از هــراس بيــاســايي!

تمــام نيــرويــي را کــه در دوســت داشتــن دارم/دستــي مي کنــم تــا چهــره و گيســويــت را نــوازش کنــد!

تمــام بــودن خــود را/زانــويي مي کنــم تــا بــر آن بــه خــواب روي!

خــود را، تمــام خــود را/بــه تــو مي سپــارم تــا هــر چــه بخــواهي از آن بيــاشــامي!

از آن بــرگيــري، هــر چــه بخــواهي از آن بســازي، هــر گــونه/بخـواهي، بــاشــم!

از ايــن لحظــه مــرا داشتــه بــاش!/دکتر علی شریعتی